ค่ำคืนนึง
มันเป็นเวลาที่ดึกมาก
คุณควรที่จะนอน — พักผ่อนเอาแรงไว้ใช้ในเช้าวันใหม่
คุณอยู่ในห้องนอนห้องเดิม
ทุกอย่างมันก็เดิม ๆ
แฟนก็คนเดิม เฮ้อ …
คุณชะเง้อหน้า มองออกไปนอกบานเกล็ด
. . . ชาวบ้านเค้าปิดไฟนอนกันหมดแล้ว . . .
ป่านนี้คงไปเฝ้าพระอินทร์กันหมดเมืองแล้วมั้ง ?
ส่วนคุณน่ะเหรอ ?
กำลังอินกับการอ่านหนังสืออะไรสักเล่มบนเตียงนุ่ม
อ่านมันตั้งแต่หัวค่ำ ยันตี 2 แล้วเนี่ย !
ก็นิยายเล่มนี้มันอ่านสนุกจริงๆ นี่นา
… คุณหันไปมองสุดที่รักของคุณ — เธอนอนอีกฟากนึงของหมอนข้าง
ซึ่งกั้นกลางระหว่างคุณ..กับ..เธอ
“ละเมออีกแล้วล่ะสิ” คุณคิดในใจ
เพราะได้ยินเสียงพึมพำอะไรซักอย่างจากเธอ
คุณอมยิ้มเบา ๆ
สูดอากาศชื้น ๆ เข้าไปเต็มปอด
อุณหภูมิ 24C ในห้องอันเย็นฉ่ำ
ด้วยเครื่องปรับอากาศติดผนัง
แสงไฟเหลืองนวลตรงหัวเตียงค่อยๆหรี่ลงไปทุกที
อาจเพราะ .. หนังตาด้านบนที่มันค่อยๆลงมาสัมผัสทักทายกับขอบตาล่าง
และแล้ว ทุกอย่างก็มืดไป
คุณถอนหายใจออกมายาวๆ
โอ…
คุณอยู่ในภวังค์แห่งความว่างเปล่า
และ กำลังจะเคลิ้มหลับ
กำลังจะเคลิ้มหลับ
เคลิ้ม หลับ . . .
…
แต่แล้ว อยู่ๆเธอก็หันมาถามคุณว่า
“นี่ ๆ . . เพราะอะไรเธอถึงรักเราอ่ะ ?” ( – -”)
คำตอบที่ไม่ต้องขบคิด
ผมว่านะ .. ความเงียบยามค่ำคืน
ทำให้ได้ยินเสียงหัวใจของเราได้ชัดเจน
แล้วคุณล่ะ ? . . .
